Αναρτήθηκε 09/08/2010
Με πολλές φανφάρες, την Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010 κατατέθηκε στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) προσφυγή 10 φορέων και 22 πολιτών-δημοσίων υπαλλήλων, κατά κανόνα-που ζητούν κα ακυρωθούν ως αντισυνταγματικά, αντίθετα με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τις διεθνείς συμβάσεις (ποιές, άραγε;) τα οικονομικά μέτρα που προβλέπονται στο γνωστό Μνημόνιο για την αποφυγή χρεωκοπίας της χώρας.
Μεταξύ των άλλων, στο ΣτΕ προσφεύγουν ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, η ΑΔΕΔΥ και κάποιοι άλλοι δημοσιοσυντήρητοι φορείς, όπως και μεμονωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί του ΕΣΥ και πάει λέγοντας. Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν οι συγκεκριμένοι φορείς, ο πρόεδρος του ΔΣΑ Δημ. Παξινός ανέφερε ότι οι λόγοι που προβάλλονται στην προσφυγή αφορούν θέματα τυπικά όσο και ουσιαστικά.
Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με την πλημμελή διαδικασία δυνάμει της οποίας ψηφίστηκε ο νόμος 3845 του 2010, που αν και κατ'ουσίαν αποτελεί διεθνή Συνθήκη, κατά παράβαση του άρθρου 28 του Συντάγματος δεν ψηφίστηκε από τα 3/5 του συνόλου των βουλευτών. Ο δεύτερος λόγος αφορά την μη νόμιμη εκχώρηση αρμοδιοτήτων του νομοθετικού σώματος στον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος δικαιούται να υπογράφει κάθε μνημόνιο, δανεική σύμβαση και ό,τι άλλο κρίνει απαραίτητο για την εκτέλεση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας, κατά παράβαση του άρθρου 26 του Συντάγματος. Η παραβίαση του δικαιώματος της περιουσίας, στην οποία εμπίπτει τόσο η αμοιβή όσο και η σύνταξη, προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ο κ. Παξινός ανέφερε ακόμα ότι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων συνιστά ανεπέτρεπτη παρέμβαση στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά και σττην συνδικαλιστική ελευθερία-την στιγμή, μάλιστα, που με την νέα Συνθήκη της Λισσαβώνας ενισχύεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο η συλλογική δράση σατ εργασιακά θέματα.
Από αυτά που πρηγούνται γεννήθηκαν στον υπογράφοντα-αν και δεν διαθέτει νομικές γνώσεις-ορισμένα ερωτήματα, τα οποία συνοδεύονται και από διαπιστώσεις που δεν απαιτούν νομικές γνώσεις.
Πρώτον, οι προσφεύγοντες, ως εκ της ιδιότητός τους, συνιστούν μέλη μιάς ιδιότυπης ελληνικής νομενκλατούρας, ήτοι προνομιούχων πολιτών σε σχέση με τους πραγματικούς πληβείους και αναξιοπαθούντες στην χώρα μας.
Δεύτερον, γιατί είναι "παράνομη" η υπογρφή του Μνημονίου για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας και δεν ήταν εγκληματικά παράνομες οι υπογραφές συμβάσεων για δάνεια 300 δισεκατ. ευρώ; Όταν το 1985 και το 1991 η Ελλάδα υπέγραψε δύο συμφωνίες σταθεροποιητικών δανείων, συνολικού ύψους 4 δισεκατ. ευρώ, γιατί οι φορείς που τάσσονται κατά του Μνημονίου δεν προσέγυγαν στο ΣτΕ;
Τρίτον, ποιοί τολμούν να ομιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα σε μία χώρα όπου το 8% των συνταξιούχων εισπράττει το 50% του συνόλου των συντάξεων και το 92% το έτερο μισό;
Τέταρτον, σε ποιά ανεπτυγμένη χώρα και σε ποιό διεθνές δίκαιο υπάγονται τα αγγελιόσημα, δικηγορόσημα και άλλοι φόροι υπέρ τρίτων; Με άλλα λόγια, ποιό διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει ότι οι δημοσιογράφοι, δικηγόροι και άλλοι τινές πρέπει να έχουν διαφορετική περίθαλψη και ασφάλιση με κρατική επιδότηση; Σε ποιά δημοκρατική χώρα του κόσμου το δικαίωμα των δημοσιογράφων για κοινωνική ασφάλιση εξαρτάται από το αν είναι συνδικαλισμένοι-διαφορετικά, αν όχι, τους αφαιρείται το ανθρώπινο δικαίωμα (στις φιλελεύθερες ανεπτυγμένες χώρες) για κοινωνική προστασία και ασφάλεια; Εκτός βέβαια, και αν οι ίδιοι αυτασφαλίζονται.
Και για να μείνουμε στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα θέλαμε να μας λυθεί και μία άλλη απορία. Γιατί σε μία κοινωνία μπορούν να υπάρχουν τρεις κατηγορίες εργαζομένων: αυτοί του δημοσίου τομέα που είναι μόνιμοι, οι ανασφαλείς του ιδιωτικού τομέα που εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις της συγκυρίας και οι υπόλοιποι που εργάζονται εποχικά; Για ποιόν λόγο ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος, υπό το βάρος των 10 δισεκατ. ευρώ ζημιών, δεν μπορεί να απολύσει ούτε έναν "εργαζόμενο", ενώ αν αυτό συνέβαινε σε μία ιδιωτική εταιρεία οι εργαζόμενοι σε αυτήν θα ήσαν απολυμένοι, άνεργοι και η επιχείρηση θα είχε κλείσει;
Στα ανωτέρω ερωτήματα δεν αναμένουμε απαντήσεις. Θα άνοιγαν μία συζήτηση που θα έφερνε στην επιφάνεια όλη την φαυλοκρατική και πολιτικό-πελατειακή δομή του μέχρι σήμερα συντεχνιακού κράτους μας. Ένα κράτος που έγινε πλέον παγκοσμίως γνωστό για τη διαφθορά που παρήγε και την αναξιοπιστία του.
Η πραγματικότητα μας διδάσκει ότι, αν δεν υπήρχαν δανειστές και Μνημόνιο, οι Έλληνες πολίτες και φορολογούμενοι ουδέποτε θα μάθαιναν πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που τρώνε τους μισούς και περισσότερους από τους φόρους τους. Έαν δεν ήταν το Μνημόνιο, ουδέποτε θα άνοιγαν τα επαγγέλματα που-θα το δείτε στην πράξη-θα βοηθήσουν κατά ένα μέρος στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Έαν δεν ήταν οι δανειστές και το Μνημόνιο, ουδέποτε θα καταλάβαιναν οι πολίτες τον πργματικό ρόλο των συντεχνιών μου "μεταμφιέζονται" σε συνδικαλιστικό κίνημα. Έαν δεν ήταν το Μνημόνιο και οι δανειστές, θα εξακολουθούσαμε να ζούμε ως πλούσιοι κάτοικοι σε μία παμπτωχη χώρα που τρέφεται με δανεικά από το 1821 έως σήμερα. Έαν δεν υπήρχε το Μνημόνιο και οι δανειστές, ακόμη θα πληρώναμε αργόμισθους και πολυτελή γραφεία και αυτοκίνητα σε κάθε μορφής νομενκλατούρα αφισοκολλητών και κομματικών εγκαθέτων, που μετατρέπονται στην συνέχεια σε κέντρα εξουσίας και λήψεως αποφάσεων.
Έαν δεν υπήρχαν οι δανειστές και το Μνημόνιο, όλοι εμείς που με την ανοχή μας και την αρπαγή μας οδηγήσαμε την χώρα στην σημερινή της κατάσταση, δεν θα είχαμε την μοναδική ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη μας και να αφήσουμε πίσω ένα χρεωκοπημένο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, προσφέροντας έτσι μία καλύτερη ευκαιρία σε αυτούς που θα μας διαδεχθούν.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου